Appropriateness of Oral Anticoagulants for the Long-Term Treatment of Atrial Fibrillation in Older People: Results of an Evidence-Based Review and International Consensus Validation Process (OAC-FORTA 2016)

 
Wehling M, Collins R, Gil VM, et al.
Drugs Aging. 2017; published online ahead of print
 

Achtergrond

De prevalentie atriumfibrilleren (AF) stijgt met de leeftijd en anticoagulantia worden het meest gebruikt bij oudere AF-patiënten [1]. Het is echter niet duidelijk of langdurige behandeling met anticoagulantia bij oudere AF-patiënten wel geschikt is [2,3].
 
De ‘Fit-fOR-The-Aged’ (FORTA) classificatie is gebaseerd op het voordeel, risico en de geschiktheid van medicijnen voor dagelijks gebruik bij oudere patiënten [4,5]. In de gerandomiseerde gecontroleerde VALFORTA-studie verbeterde FORTA significant de kwaliteit van medicatie, wat werd bepaald mbv. de FORTA score die over- en onderbehandelings-afwijkingen toevoegt, en het reduceert negatieve bijwerkingen met een NNT van slechts 5 [6]. Categorieën includeren: Forta-A – zeer voordelig, FORTA-B – voordelig, FORTA-C – twijfelachtig, en FORTA-D – afgeraden.
 
In deze analyse werd de FORTA-classificatie gebruikt om acht anticoagulantia (vitamine K antagonisten [VKA’s] acenocoumarol, fluindione, phenprocoumon, warfarine en DOAC’s apixaban, dabigatran, edoxaban en rivaroxaban) te classificeren als geschikt of ongeschikt om stroke bij oudere AF-patiënten te voorkomen, gebaseerd op effectiviteit, veiligheid en tolerantie. Dit was op basis van een gestructureerde, grondige doorzoeking van de literatuur en vervolgens een 2-stappen bepaling.
 

Belangrijkste resultaten

• Geen van allen werd toegewezen aan de categorie FORTA-D.
• Drie VKA’s (phenprocoumon, acenocoumarol en fluindione) werden geclassificeerd als FORTA-C, wat voornamelijk komt door het ontbreken van studiedata bij oudere AF-patiënten. Deze categorie houdt in dat deze medicatie meer intensieve monitoring behoeft vergeleken met beter bestudeerde therapieën voor de gegeven indicatie.
• Warfarine, dabigatran, edoxaban en rivaroxaban werden gelabeld als B, wat betekent dat oudere AF-patiënten veilig en effectief met deze medicaties behandeld kunnen worden. Medicaties in deze categorie zijn standaardbehandelingen voor de gegeven indicatie.
• Apixaban werd gelabeld als A, wat betekent dat deze medicatie het meest gunstige risk-benefit ratio had bij deze groep. Deze differentiatie werd voornamelijk gebaseerd op het feit dat superioriteit van het eindpunt het meest aanwezig was met apixaban.

 

Conclusie

Alle DOAC’s en warfarine werden geclassificeerd als voordelig of zeer voordelig bij oudere AF-patiënten (FORTA-A of B), wat de algehele positieve bepaling van het risk-benefit ratio op basis van beschikbaar bewijs voor deze medicaties onderstreept. Voor andere VKA’s (FORTA-C) die regionaal in Europa worden gebruikt, moet het gebrek aan bewijs een uitdaging zijn in de praktijk.
 
Vind deze publicatie online op Drugs & Aging
 

Referenties

1. Wolf PA, Abbott RD, Kannel WB. Atrial fibrillation as an independent risk factor for stroke: the Framingham Study. Stroke.1991;22:983–8.
2. Wehling M. Drug therapy in the elderly: too much or too little, what to do? A new assessment system: fit for the aged (FORTA) [in German]. Dtsch Med Wochenschr. 2008;133:2289–91.
3. Wehling M. Multimorbidity and polypharmacy: how to reduce the harmful drug load and yet add needed drugs in the elderly? Proposal of a new drug classification: fit for the aged. J Am Geriatr Soc. 2009;57:560–1.
4. Kuhn-Thiel A, Weiss C. Wehling M; FORTA authors/expert panel members. Consensus validation of the FORTA (Fit fOR The Aged) list: a clinical tool for increasing the appropriateness of pharmacotherapy in the elderly. Drugs Aging. 2014;31:131–40.
5. Pazan F, Weiss C, Wehling M. The FORTA (Fit fOR The Aged) list 2015: update of a validated clinical tool for improved pharmacotherapy in the elderly. Drugs Aging. 2016;33:447–9.
6. Wehling M, Burkhardt H, Kuhn-Thiel A, et al. VALFORTA: a randomized trial to validate the FORTA (Fit fOR The Aged) classification. Age Ageing. 2016;45:262–7.