Increased Mortality Associated With Digoxin in Contemporary Patients With Atrial Fibrillation Findings From the TREAT-AF Study

 
Turakhia MP, Santangeli P, Winkelmayer WC,  et al.,
J Am Coll Cardiol. 2014;64(7):660-668. doi:10.1016/j.jacc.2014.03.060
 

Achtergrond

Digoxine is een veelgebruikt rate control-middel in atriumfibrilleren/atriumflutter (AF, samen). Hoewel er geen bewijs is van gerandomiseerde studies, wordt het gebruik van digoxine in AF onderschreven in klinische richtlijnen [1,2]. De effectiviteit en veiligheid van digoxine blijkt te variëren met serumdigoxineconcentraties in hartfalen (HF) cohorten [3-5], hetgeen kan betekenen dat nierfunctie het effect van digoxine beïnvloedt [6].
Omdat afdoende veiligheidsinformatie van digoxine in AF ontbreekt, onderzocht deze studie de associatie van digoxinebehandeling met sterfte in een groot cohort van patiënten met nieuw gediagnosticeerde AF, uit het U.S. Department of Veterans Affairs healthcare system. 28.679 (23.4%) van de 122.465 patiënten in het TREAT-AF (The Retrospective Evaluation and Assessment of Therapies in AF) studiecohort kregen digoxine gedurende de eerste 90 dagen na de initiële AF diagnose. Medication Possession Ratio (MPR) werd berekend als maat voor digoxineblootstelling, die de proportie van totaal aantal dagen voorraad digoxine buiten de kliniek ten opzichte van het aantal dagen na diagnose weerspiegelt. Gemiddelde MPR was 0.79+0.27 in patiënten die digoxine ontvingen.
 

Belangrijkste resultaten

• Digoxine-ontvangers hadden een hogere ongecorrigeerde mortaliteit dan niet-gebruikers. In een multivariaat Cox regressiemodel was digoxine geassocieerd met een hoger risico op sterfte (HR: 1.26, 95%CI: 1.23-1.29, P<0.001), net als na propensity matching (HR: 1.21, 95%CI: 1.17-1.25, P<0.001).
• Wanneer MPR werd geïncludeerd als tijd-variërende covariaat, bleven de resultaten vergelijkbaar en statistisch significant.
• Zowel in multivariate gecorrigeerde als propensity matched analyses, was digoxine geassocieerd met een significante stijging van sterfte in bijna alle strata van eGFR, met uitzondering van dialysepatiënten. Er was echter geen aanwijzing voor effectmodificatie in de strata van nierfalen (P=0.76).
• Patiënten met voorafgaand MI waren de enige subgroep bij wie er aanwijzingen waren van mogelijke effectmodificatie in het gehele cohort (P(interactie)=0.002) en in het propensity matched cohort (P(interaction)=0.077).

Conclusie

Deze analyse van een groot, retrospectief cohort laat zien dat digoxinebehandeling in patiënten met nieuw gediagnosticeerd AF is geassocieerd met verhoogde mortaliteit, onafhankelijk van therapietrouw, nierdysfunctie, HF of gelijktijdig medicijngebruik. Patiënten met een eerder MI hebben mogelijk een hoger risico. Deze bevindingen zijn in contrast met de huidige richtlijnen van CV verenigingen.
 
Vind dit artikel online
 

Referenties

1. Anderson JL, Halperin JL, Albert NM, et al. Management of patients with atrial fibrillation (compilation of 2006 ACCF/AHA/ESC and 2011 ACCF/AHA/HRS recommendations): a report of the American College of Cardiology/American Heart Association Task Force on Practice Guidelines. J Am Coll Cardiol 2013;61:1935–44.
2. Camm AJ, Kirchhof P, Lip GY, et al. Guidelines for the management of atrial fibrillation: the Task Force for the Management of Atrial Fibrillation of the European Society of Cardiology (ESC). Eur Heart J 2010;31:2369–429.
3. Ahmed A, Pitt B, Rahimtoola SH, et al. Effects of digoxin at low serum concentrations on mortality and hospitalization in heart failure: a propensity-matched study of the DIG trial. Int J Cardiol 2008;123:138–46.
4. The Digitalis Investigation Group. The effect of digoxin on mortality and morbidity in patients with heart failure. N Engl J Med 1997; 336:525–33.
5. Rathore SS, Curtis JP, Wang Y, et al. Association of serum digoxin concentration and outcomes in patients with heart failure. JAMA 2003;289: 871–8.
6. Chan KE, Lazarus JM, Hakim RM. Digoxin associates with mortality in ESRD. J Am Soc Nephrol 2010;21:1550–9.