PCSK9 remmer verbetert lipidenprofiel op veilige wijze in patiënten met type 2 diabetes
Nieuws - 12 juni 2017De PCSK9 remmer alirocumab verlaagt LDL-c niveaus en non-HDL-c in patiënten met type 2 diabetes (T2D), volgens twee ODYSSEY DIABETES (DM) presentaties tijdens het ‘Inhibition of PCSK9 in Dyslipidemia Patients with Diabetes’ symposium tijdens de American Diabetes Association’s 77th Scientific Sessions in San Diego, CA, VS.
De ODYSSEY-DM Insuline Trial is een internationale fase III, gerandomiseerde, dubbelblinde, placebogecontroleerde studie, uitgevoerd in 108 centra in de VS en Europa. De studie includeerde insuline-behandelde patiënten met type 1 diabetes en patiënten met T2D, die ook een hoog CV risico en niet goed beheerste hypercholesterolemie ondanks maximaal getolereerde statinetherapie.
Deze analyse betreft de studieresultaten van patiënten met T2D. De studie includeerde totaal 441 volwassenen met T2D die bij screening LDL-c ≥70mg/dL (1.81mmol/L) hadden. De patiënten kregen ofwel de maximaal getolereerde dosis statine of ze konden geen statine verdragen. Patiënten hadden atherosclerotische CV ziekte (ASCVD) of ten minste één andere CV risicofactor.
Patiënten werden gerandomiseerd naar ofwel een injectie van 75 mg alirocumab (n=294) of placebo-injectie (n=147) eens per twee weken. Patiënten in de alirocumabgroep met LDL-c ≥70mg/dL op 8 weken kregen een geblindeerde ophoging van de dosis naar 150 mg in week 12. De primaire eindpunten waren het verschil tussen de behandelarmen in procentuele verandering van berekende LDL-c vanaf baseline tot week 24, en bijwerkingen.
De resultaten laten zien dat na 24 weken, alirocumab LDL-c significant verlaagde met 49% ten opzichte van placebo, en ook andere lipidenparameters verbeterde. Bovendien behaalde 80% van de patiënten de aanbevolen doelwaarden voor LDL-c met alirocumab 75 mg. De onderzoekers concluderen dat gelijktijdig toedienen van alirocumab en insuline veilig was en de incidentie van bijwerkingen was over het algemeen vergelijkbaar tussen alirocumab en placebo. Bovendien werd alirocumab goed verdragen en had het geen invloed op glucosecontrole.
Hoewel dit de eerste studie was naar een PCSK9 remmer, specifiek gericht op patiënten met T2D, zijn de resultaten vergelijkbaar met wat eerder werd gezien in het ODYSSEY programma. Deze studie evalueerde ook het effect van alirocumab op enkele nieuwere lipidenparameters die meer inzicht kunnen geven in het effect van de PCSK9 remmer op atherogene diabetische dyslipidemie (ADD: hoog serumtriglyceriden, hoog LDL-c, laag HDL-c en postprandiale lipidemie, met insulineresistentie als belangrijkste oorzaak van ADD).
De internationale “Efficacy and Safety of Alirocumab Versus Usual Care on Top of Maximally Tolerated Statin Therapy in Patients With Type 2 Diabetes and Mixed Dyslipidemia (ODYSSEY DM-Dyslipidemia) studie was een gerandomiseerde, open-label, parallelgroepstudie. Deze studie was gericht op de effectiviteit en veiligheid van alirocumab ten opzichte van standaardzorg (ofwel geen aanvullende lipidenverlagende therapie of ezetimibe, fenofibraten, omega-3-vetzuren, nicotinezuur) in patiënten met T2D en gemengde dyslipidemie en verhoogd CV risico (vastgestelde ASCVD of ten minste één andere CV risicofactor), waarbij non-HDL-c onvoldoende onder controle is met de maximaal getolereerde statinedosering. Gemengde dyslipidemie werd gedefinieerd als stijging van non-HDL-c en triglyceriden, vaak gepaard gaand met lage HDL-c).
De studie includeerde 413 mensen met T2D uit 110 centra in de VS, Europa, Zuid-Amerika, het Midden-Oosten, Australië en het Verenigd Koninkrijk. De studie bestond uit een 24-wekenlange behandelperiode, en een veiligheidsfollow-up van 8 weken. Patiënten werden gerandomiseerd naar 75 mg alirocumab (toegediend met een auto-injector elke twee weken), of standaardzorg (ratio 2:1). Patiënten gerandomiseerd naar alirocumab, maar die geen adequate daling van non-HDL-c bereikten na 12 weken follow-up, kregen geblindeerde verhoging van de dosis naar 150 mg. Het primaire eindpunt was het verschil tussen de behandelarmen in procentuele verandering in non-HDL-c van baseline tot week 24.
Na 24 weken behandeling lieten de data zien dat alirocumab non-HDL-c significant verminderde met 32.5% ten opzichte van standaardzorg. Non-HDL-c wordt als betere voorspeller van CV risico gezien dan LDL-c niveaus, met name in deze patiëntenpopulatie met T2D en gemengde dyslipidemie. Bovendien hadden patiënten die alirocumab kregen verbeteringen in andere lipidenparameters ten opzichte van de patiënten in de controlegroep. De meerderheid van de patiënten in de alirocumabgroep behaalde de aanbevolen lipidenniveaus met de 75 mg dosering. Het aantal bijwerkingen was over het algemeen vergelijkbaar tussen de twee behandelarmen. Alirocumab werd goed verdragen en had geen invloed op glucosebeheersing.
De ODYSSEY-DM Insuline Trial is een internationale fase III, gerandomiseerde, dubbelblinde, placebogecontroleerde studie, uitgevoerd in 108 centra in de VS en Europa. De studie includeerde insuline-behandelde patiënten met type 1 diabetes en patiënten met T2D, die ook een hoog CV risico en niet goed beheerste hypercholesterolemie ondanks maximaal getolereerde statinetherapie.
Deze analyse betreft de studieresultaten van patiënten met T2D. De studie includeerde totaal 441 volwassenen met T2D die bij screening LDL-c ≥70mg/dL (1.81mmol/L) hadden. De patiënten kregen ofwel de maximaal getolereerde dosis statine of ze konden geen statine verdragen. Patiënten hadden atherosclerotische CV ziekte (ASCVD) of ten minste één andere CV risicofactor.
Patiënten werden gerandomiseerd naar ofwel een injectie van 75 mg alirocumab (n=294) of placebo-injectie (n=147) eens per twee weken. Patiënten in de alirocumabgroep met LDL-c ≥70mg/dL op 8 weken kregen een geblindeerde ophoging van de dosis naar 150 mg in week 12. De primaire eindpunten waren het verschil tussen de behandelarmen in procentuele verandering van berekende LDL-c vanaf baseline tot week 24, en bijwerkingen.
De resultaten laten zien dat na 24 weken, alirocumab LDL-c significant verlaagde met 49% ten opzichte van placebo, en ook andere lipidenparameters verbeterde. Bovendien behaalde 80% van de patiënten de aanbevolen doelwaarden voor LDL-c met alirocumab 75 mg. De onderzoekers concluderen dat gelijktijdig toedienen van alirocumab en insuline veilig was en de incidentie van bijwerkingen was over het algemeen vergelijkbaar tussen alirocumab en placebo. Bovendien werd alirocumab goed verdragen en had het geen invloed op glucosecontrole.
Hoewel dit de eerste studie was naar een PCSK9 remmer, specifiek gericht op patiënten met T2D, zijn de resultaten vergelijkbaar met wat eerder werd gezien in het ODYSSEY programma. Deze studie evalueerde ook het effect van alirocumab op enkele nieuwere lipidenparameters die meer inzicht kunnen geven in het effect van de PCSK9 remmer op atherogene diabetische dyslipidemie (ADD: hoog serumtriglyceriden, hoog LDL-c, laag HDL-c en postprandiale lipidemie, met insulineresistentie als belangrijkste oorzaak van ADD).
De internationale “Efficacy and Safety of Alirocumab Versus Usual Care on Top of Maximally Tolerated Statin Therapy in Patients With Type 2 Diabetes and Mixed Dyslipidemia (ODYSSEY DM-Dyslipidemia) studie was een gerandomiseerde, open-label, parallelgroepstudie. Deze studie was gericht op de effectiviteit en veiligheid van alirocumab ten opzichte van standaardzorg (ofwel geen aanvullende lipidenverlagende therapie of ezetimibe, fenofibraten, omega-3-vetzuren, nicotinezuur) in patiënten met T2D en gemengde dyslipidemie en verhoogd CV risico (vastgestelde ASCVD of ten minste één andere CV risicofactor), waarbij non-HDL-c onvoldoende onder controle is met de maximaal getolereerde statinedosering. Gemengde dyslipidemie werd gedefinieerd als stijging van non-HDL-c en triglyceriden, vaak gepaard gaand met lage HDL-c).
De studie includeerde 413 mensen met T2D uit 110 centra in de VS, Europa, Zuid-Amerika, het Midden-Oosten, Australië en het Verenigd Koninkrijk. De studie bestond uit een 24-wekenlange behandelperiode, en een veiligheidsfollow-up van 8 weken. Patiënten werden gerandomiseerd naar 75 mg alirocumab (toegediend met een auto-injector elke twee weken), of standaardzorg (ratio 2:1). Patiënten gerandomiseerd naar alirocumab, maar die geen adequate daling van non-HDL-c bereikten na 12 weken follow-up, kregen geblindeerde verhoging van de dosis naar 150 mg. Het primaire eindpunt was het verschil tussen de behandelarmen in procentuele verandering in non-HDL-c van baseline tot week 24.
Na 24 weken behandeling lieten de data zien dat alirocumab non-HDL-c significant verminderde met 32.5% ten opzichte van standaardzorg. Non-HDL-c wordt als betere voorspeller van CV risico gezien dan LDL-c niveaus, met name in deze patiëntenpopulatie met T2D en gemengde dyslipidemie. Bovendien hadden patiënten die alirocumab kregen verbeteringen in andere lipidenparameters ten opzichte van de patiënten in de controlegroep. De meerderheid van de patiënten in de alirocumabgroep behaalde de aanbevolen lipidenniveaus met de 75 mg dosering. Het aantal bijwerkingen was over het algemeen vergelijkbaar tussen de twee behandelarmen. Alirocumab werd goed verdragen en had geen invloed op glucosebeheersing.
Deel deze pagina met collega's en vrienden: