Statin therapy with or without ezetimibe and the progression to diabetes

 
Barkas F, Elisaf M, Liberopoulos E, et al.
Journal of Clinical Lipidology 2016;10:306–313
 

Achtergrond

Recentelijk heeft de relatie tussen statines en de ontwikkeling van diabetes (DM) veel aandacht gekregen naar aanleiding van data die laten zien dat:

• Individuen die rosuvastatine krijgen, een 25% hoger risico hebben op incidente DM ten opzichte van diegenen die placebo krijgen [1],
• Individuen behandeld met simvastatine of atorvastatine hebben een verhoogd risico op DM [2-4],
• Er is een dosis-afhankelijk effect tussen statines en DM risico [5],
• Meer potente statines verhogen het DM risico meer dan minder potente statines [6].

Van ezetimibe daarentegen is gerapporteerd dat het metabole markers zoals lever-steatose en insulineresistentie verbetert [7]. Er zijn echter niet genoeg data die de relatie tussen ezetimibe en het ontwikkelen van DM onderzoeken.
In deze retrospectieve studie werd bepaald of statinebehandeling met of zonder ezetimibe in verband stond met de ontwikkeling van diabetes in 877 dyslipidemische individuen met normoglycemie of pre-diabetes bij baseline, gedurende een mediane follow-up van 7 jaar.
 

Belangrijkste resultaten

• Individuen met pre-diabetes bij baseline lieten een hoger risico op incidente diabetes zien dan diegenen met normale nuchtere glucose niveaus (OR: 11.71; 95% CI: 7.09–19.35; P < 0.05).

• Een hoger risico op incidente diabetes werd geobserveerd in pre-diabetische individuen die hoge-intensiteit statinetherapie kregen, vergeleken met diegenen op matig-intense statinetherapie (adjusted OR: 2.12; 95% CI: 1.06–4.24; P < 0.05) of diegenen die geen statine gebruikten (adjusted OR: 4.90; 95% CI: 1.16–20.66; P < 0.05)

• Toevoeging van ezetimibe aan statinebehandeling verhoogde het risico op incidente diabetes in pre-diabetische individuen niet (adjusted OR: 0.89; 95% CI: 0.36–2.22; P > 0.05), noch in normoglycemische individuen (OR: 1.05, 95%CI: 0.34-3.23, P>0.05).

• In multivariate analyse bleken de volgende factoren sterke voorspellers van new-onset diabetes: baseline nuchtere glucose (OR: 1.09; 95%CI: 1.07–1.12; P < 0.05), metabool syndroom (OR: 3.49; 95% CI: 1.92–6.35; P < 0.05), familiegeschiedenis van diabetes (OR: 3.03; 95% CI: 1.62–5.66; P < 0.05), duur van follow-up (OR: 1.08; 95% CI: 1.02–1.15; P < 0.05), hoge-intensiteit statinetherapie (OR: 2.04; 95% CI: 1.18–3.54; P < 0.05).

Conclusie

In pre-diabetische individuen, was hoge-intensiteit statinetherapie geassocieerd met een hoger risico op incidente diabetes. Toevoeging van ezetimibe aan statinetherapie had een neutraal effect op de glucosestofwisseling.
 
Vind dit artikel online op J Clin Lipid
 

Referenties

1. Ridker PM, Danielson E, Fonseca FA, et al. Rosuvastatin to prevent vascular events in men and women with elevated C-reactive protein. N Engl J Med. 2008;359:2195–2207
2. Sever PS, Dahlof B, Poulter NR, et al. Prevention of coronary and stroke events with atorvastatin in hypertensive patients who have average or lower-than-average cholesterol concentrations, in the Anglo-Scandinavian Cardiac Outcomes Trial–Lipid Lowering Arm (ASCOT-LLA): a multicentre randomised controlled trial. Lancet.2003;361:1149–1158
3. Pedersen TR, Faergeman O, Kastelein JJ, et al. High-dose atorvastatin vs usual-dose simvastatin for secondary prevention after myocardial infarction: the IDEAL study: a randomized controlled trial. JAMA.2005;294:2437–2445
4. Koh KK, Sakuma I, Quon MJ. Differential metabolic effects of distinct statins. Atherosclerosis. 2011;215:1–8
5. Dormuth CR, Filion KB, Paterson JM, et al. Higher potency statins and the risk of new diabetes: multicentre, observational study of administrative databases. BMJ. 2014;348:g3244
6. Preiss D, Seshasai SR, Welsh P, et al. Risk of incident diabetes with intensive-dose compared with moderate-dose statin therapy: a metaanalysis. JAMA. 2011;305:2556–2564
7. Zafrir B, Jain M. Lipid-lowering therapies, glucose control and incident diabetes: evidence, mechanisms and clinical implications. Cardiovasc Drugs Ther. 2014;28:361–377