Long-Term Tolerability of Ticagrelor in the PEGASUS-TIMI 54 Trial

Gepresenteerd op de AHA Scientific Sessions 2015 door: Marc P. Bonaca (TIMI Study Group, Brigham and Women’s Hospital Boston, MA, USA)
 

Achtergrond

De PEGASUS-TIMI 54 studie toonde aan dat de plaatjesaggregatieremmer ticagrelor, gestart bij patiënten met eerder MI, de incidentie van CV overlijden, MI of beroerte verminderde met 15-16%. Voortijdig staken van therapie was hoger bij ticagrelor dan placebo. Deze analyse onderzocht de aantallen en de redenen voor de stopzetting en de lange- termijn werkzaamheid van ticagrelor bij patiënten die onder behandeling bleven. Aantallen en oorzaken van het stopzetten van de behandeling werden overall geëvalueerd en ten opzichte van tijd vanaf randomisatie. Effectiviteits analyses werden uitgevoerd waarbij events werden bestudeerd die optraden terwijl patiënten op studiemedicatie waren en tot 7 dagen na de laatste dosis.
 

Belangrijkste resultaten

• Gedurende de looptijd van de studie (mediaan 33 maanden), staakte 32%, 29% en 21% van de patiënten studiemedicatie in de ticagrelor 90 mg, 60 mg en placebo-armen, respectievelijk (P<0,001).
• Bij tot 11 procent van de gevallen werd gestopt wegens persoonlijke keuze of administratieve redenen.
• Het percentage patiënten dat stopte als gevolg van een bijwerking was 8,9% in de placebogroep, maar 19% en 16,4% in de ticagrelor 90 mg en 60 mg armen (P<0,01).
• De meest voorkomende bijwerkingen leidend tot stopzetting waren bloedingen (6,5%, 5,1%, 1,2%, P<0,001) en dyspnoe (6,2%, 4,3%, 0,7%, P<0,001).
• In de ticagrelorarmen waren slechts 14% van de bloedingen ernstig en slechts 12% van de gevallen van dyspnoe waren ernstig. De bijwerkingen die leidden tot stoppen en de verschillen tussen de armen waren groter in het eerste jaar en zwakten daarna sterk af.
• Wat betreft events tijdens studiemedicatie reduceerde ticagrelor het risico van CV sterfte, MI of beroerte sterk (HR 0,79, 95%CI: 0,70-0,88; P<0,0001), evenals elk van de afzonderlijke componenten en was geassocieerd met een lagere sterfte door alle oorzaken.
   

Conclusie

Wanneer gestart in stabiele patiënten met voorafgaand MI, werd het staken van ticagrelor voornamelijk gedreven door niet-ernstige bijwerkingen als bloedingen en dyspnoe die optraden vroeg na randomisatie. Bij patiënten die op de studiemedicatie bleven, was er een aanzienlijk voordeel voor ticagrelor, hetgeen suggereert dat het geven van advies over therapietrouw uitkomsten kan verbeteren.
 
- Onze berichtgeving is gebaseerd op de op het AHA congres verstrekte informatie –

Het AHA Journaal 2015 wordt mede mogelijk gemaakt door MSD