Device-detected atrial fibrillation and risk for stroke: an analysis of >10 000 patients from the SOS AF project (Stroke preventiOn Strategies based on Atrial Fibrillation information from implanted devices)

 
Boriani G, Glotzer TV, Santini M, et al.
Eur Heart J. Eur Heart J 2014 35: 508-516
 

Achtergrond

De huidige richtlijnen bevelen het gebruik van antistollingstherapie aan op basis van een risicocalculatie, in patiënten met zowel paroxysmaal en persistent atriumfibrilleren (AF) [1]. De lengte en frequentie van AF episodes variëren sterk in paroxysmale AF, en veel episodes worden slechts gedetecteerd door routinematig lichamelijk onderzoek, preoperatieve metingen of diagnostische logs van geïmplanteerde devices, in plaats van dat ze klinisch worden opgemerkt [2]. Richtlijnen behandelen niet specifiek het gebruik van anticoagulantia bij klinisch ‘stille’ AF.
Het effect van de duur en frequentie van AF op het beroerterisico is onduidelijk. Moderne geïmplanteerde devices maken precieze, continue monitoring van hartritme mogelijk, inclusief AF. Geïmplanteerde devices met een atriale electrode kunnen de totaal doorgemaakte tijd in AF meten, dus de dagelijkse atriale tachycardie of AF burden. Deze studie poolde gegevens uit drie studies met patiënten met uiteenlopende devices om de relatie tussen de maximale dagelijkse AF burden en het risico op ischaemische stroke te onderzoeken. Gegevens van de TRENDS en PANORAMA studies en van de Italiaanse ClinicalService Registry Project werden gebruikt. In totaal werden 10016 patiënten geïncludeerd in deze analyse, waarbij de mediane duur van follow-up 24 maanden was (IQR: 14-40 maanden).
 

Belangrijkste resultaten

• 43% van de patiënten maakte ten minste 1 dag door met ten minste 5 minuten AF burden. Mediane tijd tot maximale AF burden was 6 maanden (IQR: 1.3-14).
• Toenemend AF burden was significant geassocieerd met  hogere leeftijd, CHADS2 score en eerdere beroerte. Van de mensen die een ischaemische stroke doormaakten tijdens follow-up, hadden 26 (46%) ten minste 5 minuten AF burden gehad voorafgaand aan het event.
• Risico op ischaemische beroerte werd geanalyseerd met AF burden als continue variabele, om HRs te definiëren bij iedere mogelijke maximale AF burden. Na correctie voor de CHADS2 score en orale anticoagulantia bij baseline, werd een significante associatie gezien tussen dagelijkse AF burden en ischaemische beroerte, met HR = 1.03 per uur (95%CI: 1.00-1.05, P=0.04).
  HR kon worden berekend, waarbij een maximale AF burden van 6 uur een HR van 1.17 (95%CI: 1.01-1.36) gaf en bij 12 uur van 1.37 (95%CI: 1.01-1.85).
• Ischaemische beroerte HR puntschattingen waren vergelijkbaar voor verschillende drempelwaarden voor AF burden. Een drempel van >1 uur liet de hoogste puntschatting zien met HR: 2.11 (95%CI: 1.22-3.64, P=0.008). AF burden van >5 min was al significant geassocieerd met ischaemische beroerte, ten opzichte van <5 min (HR: 1.76, 95%CI: 1.02-3.02, P=0.041). Drempels van langere AF burden behaalde geen statistische significantie.
• Een analyse die patiënten op orale anticoagulantia bij baseline excludeerde, en corrigeerde voor CHADS2 score, lie took een verhoogd risico op beroerte zien voor een device-gedetecteerde AF burden >1 uur, ten opzichte van korter dan 1 uur (HR: 1.90, 95%CI: 1.00-3. 61, P=0.0487).

Conclusie

Deze gepoolde analyse toont aan dat in relatief ongeselecteerde patiënten met een aritmie-detecterend geïmplanteerd elektronisch device, dagelijkse AF burden geassocieerd is met een verhoogd risico op ischaemische beroerte of TIA, zelfs na correctie voor gebruik van orale anticoagulantia en CHADS2 score. Ieder extra uur in het dagelijkse maximum van AF burden, verhoogde het relatieve risico op beroerte met ongeveer 3%. In dichotome analyses gaf een drempelwaarde van >1 uur het hoogste risico.
Deze gegevens ondersteunen de idee dat het meten van dagelijkse AF burden klinisch relevant is en dat specifieke drempelwaarden van dagelijkse AF burden nuttig kunnen zijn om een aanzienlijk verhoogde stijging van het risico op ischaemische beroerte te identificeren.
 
Klik door naar dit artikel op Pubmed
 

Referenties

1. Kirchhof P, Lip GY, Van Gelder IC et al.. Comprehensive risk reduction in patients with atrial fibrillation: emerging diagnostic and therapeutic options—a report from the 3rd Atrial Fibrillation Competence NETwork/European Heart Rhythm Association consensus conference. Europace 2012;14:8–27.
2. Camm AJ, Corbucci G, Padeletti L. Usefulness of continuous electrocardiographic monitoring for atrial fibrillation. Am J Cardiol 2012;110:270–276.