Stratified Patient-Centered Care in Type 2 Diabetes: A cluster-randomized, controlled clinical trial of effectiveness and cost-effectiveness.

 
Slingerland AS, Herman WH, Redekop WK et al.
Diabetes Care. 2013 Aug 15.
 

Achtergrond

De prevalentie van diabetes was 5% van de wereldbevolking in 2011, en stijgt naar verwachting [1]. Kosten geassocieerd met diabeteszorg vormden 11% van de zorguitgaven in volwassenen van 20-79 jaar in de VS [1]. De hoge kostendruk van diabetes is met name het gevolg van acute en chronische complicaties. Het ontstaan van complicaties is gerelateerd aan zowel niet-beïnvloedbare (leeftijd, geslacht en socio-economische status) en te beïnvloeden risicofactoren als BMI en tailleomtrek.
HbA1c wordt gezien als maat voor het risico op complicaties en als therapeutische target. Het kan daarom een rol hebben in het definiëren van een meer veelomvattende risicogebaseerde benadering van diabetesmanagement.
De auteurs toonden eerder aan dat patiëntgerichte zorg een zeer acceptabele incrementele kosten-effectiviteits ratio’s (ICERs) had ten opzichte van professional-gestuurde en standaardzorg [2-4]. Deze bevindingen gaven aanleiding tot verder onderzoek naar stimulatie van self-management, hetgeen momenteel gezien wordt als een essentiële en mogelijk erg kosteneffectieve benadering van diabetesmanagement [5-7].
De meeste studies richten zich op de gemiddelde patiënt, hoewel individuele eigenschappen gerelateerd zijn aan het risico op complicaties [9-11], de effectiviteit van behandeling [11], en zorgkosten [12-14]. Deze studie analyseert individuele T2DM patiëntgegevens om patiëntgerichte zorg met standaardzorg te vergelijken. Patiënten werden gestratificeerd naar baseline HbA1c, waarna HbA1c en de kosten werden gemeten na 1 jaar. Deze gegevens werden geëxtrapoleerd naar quality-adjusted life years (QALY’s) en zorgkosten gedurende het hele leven.

 
Belangrijkste resultaten

• Na 1 jaar, was de ICER voor patiëntgerichte zorg het hoogst in het hoogste HbA1c stratum. In het hoogste HbA1c stratum (baseline HbA1c>8.5% (69mmol/mol)), liet patiëntgerichte zorg een daling van HbA1c zien bij hogere kosten.
  Voor patiënten met baseline Hb1Ac>8.5% (53-69 mmol/mol) liet patiëntgerichte zorg een HbA1c-afname zien was het kostenbesparend in 45% van de gevallen.
  Voor baseline HbA1c<7%(53 mmol/mol) waren de gezondheidseffecten minder duidelijk.
• Het verschil in QALYs gedurende het hele leven tussen patiëntgerichte en standaardzorg was afhankelijk van baseline Hb1Ac, en was positief gecorreleerd met HbA1c.
  Het voordeel van patiëntgerichte zorg was het grootst in patiënten met HbA1c>8.5% en het laagst in patiënten met HbA1c<7%.
• Bij beide typen zorg waren de kosten hoger bij hogere baseline HbA1c. De ICER van patiëntgerichte ten opzichte van standaardzorg was dus het meest gunstig in patiënten met HbA1c>8.5% (6.443 USD/QALY).

 

Conclusie

Deze bevindingen laten zien dat patiëntgerichte zorg effectiever is als deze specifiek wordt aangeboden aan een subgroep van T2DM patiënten die wordt gekenmerkt door een hoge baseline HbA1c. Over een geheel mensenleven gezien, blijkt patiëntgerichte zorg effectief en kosteneffectief voor T2DM patiënten met baseline HbA1c>8.5% (69mmol/mol), en heeft het weinig waarde voor patiënten met baseline HbA1c<7% (53mmol/mol). De tussenliggende categorie moet individueel ingeschat worden. Deze resultaten bevestigen de klinische intuïtie dat patiëntgerichte zorg het best kan worden ingezet bij patiënten met een hoge baseline HbA1c, waardoor middelen beter worden ingezet en onnodig gebruik van medicatie wordt beperkt.
Verdere verkenning van criteria voor stratificatie kunnen een completer beeld verschaffen van de belangrijkste risicofactoren die de ontwikkeling van complicaties beïnvloeden.
 
Klik door naar dit artikel op Pubmed.